ماشین قدیمی بهترین در سبک یکپارچهسازی با سیستمعامل است

2024 نویسنده: Erin Ralphs | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-19 14:59

فناوری های مدرن در صنعت خودرو طرفداران زیادی پیدا کرده است. کسی با اشتیاق در مورد سیستم تعلیق چند پیوندی فوق پیچیده صحبت می کند، کسی در حال تعجب است که چه گله ای از اسب ها در زیر کاپوت یک ماشین خاص قرار داده شده است، اما تعداد کمی از مردم واقعاً می توانند مزایای فناوری مدرن را نشان دهند. و هر ماشین قدیمی، عاری از تمام افراط های تکنولوژیکی، کمال خود را در زمان ما ثابت خواهد کرد. خودروهای کمیاب با ظرافت کلاسیک خود جذب می شوند، اما رانندگان جوان را با نبود سیستم های مدرن می ترسانند. رانندگان قرن بیست و یکم نمی توانند رانندگی در یک ماشین را بدون ABC، کیسه هوا، سنسورهای پارک، ناوبر و سایر "دستیاران" تصور کنند. اکنون تصور اینکه خودروهایی که در بزرگترین مسابقات اتومبیلرانی دهه 60 برنده شدند، سخت است، یک سیستم تعلیق ساده عقب داشتند که توسط Count De Dion برای ماشین های بخار در قرن نوزدهم طراحی شده بود.

بسیاری از رانندگان بر این باورند که لبه حجمی فرمان یک خودروی مدرن بسیار مطمئن تر در دستان نگه داشته می شود. با این حال، با نشستن در یک جگوار یا فراری قدیمی، احساس می کنید چقدر انگشتانتان راحت هستند.روی پره های یک لبه نازک قرار می گیرد. در صورت لزوم، رهگیری بر روی چنین فرمانی آسان تر است. با دست محکم بسته می شود. و مهمتر از همه، فرمان نازک ابزارها را مسدود نمی کند.

طبق گفته معاصران ما، خودروهای اسپرت قدیمی نمی توانند به حساسیت جعبه مباهات کنند. به نظر آنها بی اطلاع، سنگین و ناراحت کننده است. اما این تنها برداشت اول است. تجربه تبدیل نسبتاً سریع به دست می آید.

و نتیجه شگفت انگیز است، باور کنید! شما بلافاصله لحظه روشن شدن سرعت را احساس می کنید. برای یک راننده باتجربه، این یک احساس وصف ناپذیر است!

و ماشین قدیمی چگونه پیش می رود! پویایی خودرو بلافاصله از لحظه شروع رانندگی احساس می شود. یک احساس وصف ناپذیر از سرعت که نفس شما را بند می آورد… صحبت از سرعت است. دنبال کردن حرکت پیکان روی سرعت سنج بسیار ساده تر از اعداد سوسوزن است. حتی یک ویژگی متمایز در خودروهای مختلف وجود داشت - صفحه سفید روی ماشین با لمس "شیک اسپرت" و مشکی با اعداد زرد - نشانه سنتی خودروهای اسپورت دهه 60.

به طور جداگانه می خواهم به ماشین های قدیمی آمریکایی توجه کنم. "زنان آمریکایی" که قبلاً کلاسیک شده اند، مانند کنیاک قدیمی، هر چه مسن تر، بهتر، معتبرتر و گران تر باشد. شورول شورل SS، دوج چارجر، کادیلاک و کوروت - این نام ها حتی توسط جوانان مدرن با احترام تلفظ می شوند. هر چند وقت یکبار می توانید نوستالژی برای لیموزین های شیک بلند را ببینید که تا همین اواخر "دیدنی های جاده ای" نامیده می شدند.

در مقایسه با اروپاماشین های دهه شصت، ماشین قدیمی آمریکا بیشتر شبیه یک قایق تفریحی بود. کاپوت بلند و تنه نسبتاً بلند نوعی نشانه تعلق به یک نژاد خاص بود. علیرغم این واقعیت که تمام کنترل های ماشین به مضحک ترین شکل قرار گرفته بودند، اما با این وجود، فضای داخلی با ظرفیت خود برخورد کرد. صندلی عقب را فقط می توان مبل نامید. کاهش محبوبیت خودروهای آمریکایی، بحران سوخت را از پیش تعیین کرد. خودروهای حجیم و مهمتر از همه حریص، به تدریج با "زنان ژاپنی" اقتصادی تر جایگزین شدند. ماشین‌های باقی‌مانده به لطف علاقه‌مندان نجات یافتند.

هر ماشین قدیمی حفظ شده است تا در زمان ما، حداقل در نمایشگاه، بتوانید کاپوت را بلند کنید و با یک موتور کوچک به "داخل" حجیم نگاه کنید، دست خود را در امتداد سمت لاک محدب بکشید و یک ضبط صوت چهار آهنگی با صدای جیر جیر را با یک آلبوم همیشه جوان Machine Head بشنوید.