ظرفیت بار ZIL-130: مشخصات، عملیات و تعمیر

2024 نویسنده: Erin Ralphs | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-19 14:59

بسیاری از ساکنان روسیه ظاهر مشخص کامیون ZIL-130 با کابین رنگ شده به رنگ موج دریا را می شناسند. در اتحاد جماهیر شوروی، این خودرو عظیم‌ترین، قابل اعتمادترین و ارزان‌ترین کامیون برای نگهداری کار متوسط بود.

سادگی و تطبیق پذیری طراحی این تکنیک باعث شد تا بتوان از شاسی این خودرو برای انواع وسایل نقلیه به عنوان مثال در کامیون کمپرسی و اتوبوس استفاده کرد.

چگونه خودروی افسانه ای ایجاد شد

بسیاری از رانندگان این سوال را می پرسند: چگونه باربری ZIL-130 را ایجاد کردید؟ کار بر روی ایجاد کامیونی که قرار بود جایگزین ZIS-150 منسوخ شده باشد در سال 1953 آغاز شد. مهندسان طراح از کارخانه معروف به نام I. V. Stalin توسعه را در دست گرفتند. در ابتدا می خواستند خودروی جدید را ZIS-125 یا 150M بنامند، اما بعداً تصمیم بر این شد که کامیون ZIL-130 با ظرفیت حمل 4 تن نامگذاری شود.

گروه متخصصان در زمینه مهندسی مکانیک توسط G. Festa و A. Krieger اداره می شد. قبلاً 3 سال بعد ، یک کامیون با تجربه مونتاژ شد.این می تواند تا 4 تن بار را در بدنه باز خود حمل کند.

پس از آزمایش باربری ZIL-130، مهندسان تعدادی از کاستی‌ها را شناسایی کردند که بیش از یک سال قبل از راه‌اندازی تولید انبوه اصلاح شدند.

در سال 1957، شرایط تعیین شده برای ایجاد بالابر ZIL-130 تغییر کرد. اکنون خودروی به روز شده از خط مونتاژ کارخانه در دو نسخه کامیون و تراکتور تولید شد.

در سال 1959، اولین هواپیمای اصلاح شده ZIL-130 با ظرفیت حمل 4 تن با موتور جدید مونتاژ شد. پس از آن، او با موفقیت آزمون را در محل آزمون گذراند. در همان زمان، طراحی کابین توسط هنرمند برجسته کارخانه ZIL T. Kiseleva توسعه یافت.

ظاهر، یعنی شیشه جلو و شکل بال ها، تا حدی از کامیون های آمریکایی دهه 50 قرن بیستم به عاریت گرفته شده است

تولید سریال آزمایشی خودروها با تیراژ چند ده قطعه از اواسط سال 1962 آغاز شد. پس از 2 سال، ZIL-130 (ظرفیت حمل خودرو 4 تن) در تمام نوار نقاله های کارخانه مونتاژ شد. اما مدل قدیمی 164A سرانجام متوقف شد.

در دهه 1970، این کارخانه سالانه تا 200000 وسیله نقلیه "شورتی" ZIL-130 با ظرفیت حمل تا 6 تن تولید می کرد.

در سال 1986 ، کارخانه لنین مدرنیزه گسترده ای از مدل انجام داد که در نتیجه 130 به ZIL-431410 تغییر نام داد. از آن زمان، نسخه به روز شده تا سال 1994 مونتاژ شد. همچنین، این کامیون متوسط تا سال 2010 توسط کارخانه خودروسازی Novouralsk با نام تجاری AMUR تولید می شد.

طراحی خودرو

برای بسیاری از دوستداران کامیونمن نمی دانم که مشخصات فنی و ظرفیت حمل ZIL-130 چیست؟ این کامیون دارای طراحی از نوع کاپوت با دیفرانسیل عقب است. حداکثر بار قابل حمل در نسخه های اولیه این خودرو 5.5 تن بود. بلند کردن ZIL-130 پس از مدرن‌سازی می‌تواند بارهایی با وزن حداکثر 6 تن را حمل کند.

قاب کامیون پرچ شده از اسپارهای پروفیل کانال و تقویت‌کننده‌های عرضی ساخته شده است.

تعلیق محور روی فنرهای برگ قرار دارد. برای یک سواری نرم، کمک فنرهای تلسکوپی در محور جلو و فنرها در محور عقب مسئول هستند.

طراحی موتور

اولین کمپرسی های باربری ZIL-130 با موتور بنزینی سوپاپ V شکل با شش سیلندر تولید شد. حجم پاور یونیت 5.2 لیتر است. برنامه ریزی شده بود که قدرت موتور به 135 اسب بخار برسد، اما در طول آزمایشات آزمایشگاهی، مهندسان نتوانستند بیش از 120 اسب بخار قدرت تولید کنند.

در طول نوسازی کمپرسی های باربری ZIL-130، موتور آنها با یک موتور جدید جایگزین شد. این بار یک پاوریونیت برند 1E130 در خودرو قرار داده شد. حداکثر قدرت آن 130 اسب بخار بود. طراحان به همین جا بسنده نکردند و به دنبال توسعه یک موتور جدید با سوپاپ پایین‌تر شدند که بعداً ZIL-120 نام گرفت. قدرت واحد قدرت برابر با نسل قبلی خود است.

در نتیجه تغییر در شرایط مرجع، که مستلزم افزایش کشش موتور بود، مهندسان مجبور شدند قدرت را به 150 افزایش دهند.قدرت اسب. این امر مستلزم ساخت یک موتور 8 سیلندر شش لیتری V شکل جدید بود. طراحان با موفقیت از عهده این کار بر آمدند و در سال 1958 اولین موتور آزمایشی ZE130 منتشر شد که قادر به توسعه قدرت تا 151 اسب بخار بود.

بعد از تست روی میز، موتور نیاز به تغییرات جزئی داشت. یک سال بعد کارخانه تولید انبوه این واحد را برای تردد کامیون راه اندازی کرد. در آینده، موتور در معرض پیشرفت های متعددی قرار گرفت.

ماشین با بنزین A-76 کار می کرد، مصرف سوخت در هر 100 کیلومتر حدود 29 لیتر بود.

یکی از اصلاحات کامیون به نام "ZIL-138" با تجهیزات LPG تولید شد. موتور با گاز طبیعی مایع کار می کرد. کامیون اصلاح 138A نیز اختراع و به تولید رسید. موتور آن با گاز فشرده کار می کرد. قدرت موتور - 120 اسب بخار.

از سال 1974، کارخانه ماشین سازی تولید دو مدل تخصصی را به طور همزمان بر اساس باربری ZIL-130 سازماندهی کرد: یک کامیون کمپرسی و یک کشاورز جمعی. تصمیم گرفته شد که علامت گذاری 130K را به اولین خودرو اختصاص دهیم. با شاسی تقویت شده برای حمل محموله های فله (شن، خاک، شن و غیره) تولید شد. مدل دوم این کامیون "130AN" نام داشت. این دو خودروی جدید مجهز به موتورهای 6 سیلندر سوپاپ پایین تر هستند که 110 اسب بخار قدرت تولید می کنند.

خودروهای ZIL-130 نیز صادر شد. مدل هایی که به خارج از اتحاد جماهیر شوروی سفر می کردند به یکی از سه واحد نیرو مجهز بودند:

• موتور دیزل مارک Perkins 6.345 (قدرت 140اسب بخار)؛
• موتور Valmet 411BS (قدرت 125 اسب بخار)؛
• موتور بنزینی لیلند با قدرت 137 اسب بخار.

هیدرولیک

یک سیلندر هیدرولیک روی کامیون های کمپرسی نصب شد که برای تخلیه راحت بدنه مورد نیاز است. فشار برای بلند کردن بارهای سنگین توسط یک پمپ دنده ای ایجاد شده است، آن را بر روی برق نصب شده است. اما هیچ سیستم هیدرولیکی در کامیون های تخت ZIL-130 وجود نداشت.

گیربکس کامیون

برای توسعه گیربکس برای ZIL، یک واحد از یک کامیون قدیمی ZIS-150 گرفته شد. گیربکس دارای پنج دنده جلو است. سنکرونایزر روی چهار دنده بالایی نصب شده است. دنده پنجم مستقیم. کلاچ خشک تک دیسکی به صورت مکانیکی فعال می شود.

برای تراکتورها و کامیون‌های کمپرسی، طراحان می خواستند یک محور عقب دو سرعته با قابلیت تعویض دنده با استفاده از کلاچ ایجاد کنند، اما این واحد به دلیل کاستی‌های متعدد نتوانست به تولید انبوه برسد. متعاقباً تصمیم گرفته شد که تمام اصلاحات ZIL با یک محور عقب با یک سرعت کامل شود.

مدیریت

کامیون افسانه ای با مکانیزم فرمان کنترل می شد. این بر اساس اصل یک مهره و یک پیچ ساخته شده است. فرمان برقی هم داشت. ستون فرمان در کابین قرار گرفت. فرمان سه پره از پلاستیک ساخته شده است.

در گزینه های صادراتکامیونی که قرار بود به کشورهای آفریقایی ارسال شود، یک رادیاتور اضافی نصب شد که مایعات کار ماشین را خنک می کرد.

سیم کشی

شبکه برق ۱۲ ولتی کامیون توسط باتری تغذیه می شود، ترمینال منفی به بدنه خودرو متصل است. بسته به اصلاح حمل بار، ژنراتورهای مدل های مختلف با توان متفاوت (از 225 تا 1260 وات) روی موتورها نصب شد.

یک باتری نسبتاً عظیم در زیر کابین خودرو قرار داده شد.

برای نیازهای ارتش، نسخه های ارتقا یافته کامیون های ZIL-130 تولید شد که با تجهیزات ضد آب و آب بندی از رطوبت محافظت می شدند.

ترمز

ترمزهای کامیون نوع درام مجهز به درایو پنوماتیک بود. کمپرسورهایی با دو سیلندر برای عملکرد پنوماتیک و همچنین گیرنده هایی با ظرفیت 20 لیتر ساخته شده اند.

ترمز دستی اولین مدل های ZIL-130 را می توان با استفاده از یک اهرم در کابین فعال کرد. با روشن شدن، مکانیسم ترمز فعال شد که روی شفت خروجی گیربکس دستی قرار دارد.

همه کامیون های ZIL مجهز به خروجی برای اتصال ترمزهای پنوماتیک تریلر به آن هستند. این تجهیزات در قسمت عقب خودرو روی عضو متقاطع قاب در کنار قلاب بکسل قرار دارد.

در مدل‌های بعدی کامیون‌ها، درایوهای ترمز جداگانه در محورهای عقب و جلو نصب شدند. آنها قادر به تنظیم نیرو برای جلوگیری از لغزش هستند.

هم تغییر کردو ترمز دستی در نسخه به روز شده ZIL-130 از یک سیستم پنوماتیک جداگانه استفاده شده است که اجازه حرکت خودرو از پارکینگ را نمی دهد. او همچنین مسئول توقف اضطراری ماشین در صورت خرابی ترمزهای اصلی درام بود.

ظاهر بدنه و کابین

کابین کامیون تمام فلزی است، دو در داشت. حجم آن اجازه می دهد تا حداکثر سه نفر را در خود جای دهد: راننده و دو مسافر. برای فصل زمستان یک اجاق گاز در ماشین تعبیه شده است. برف پاک کن ها روی شیشه جلو قرار دارند. شیشه های روی درها به صورت دستی پایین و بلند می شوند، در کنار آنها پنجره های مثلثی چرخان وجود دارد. سوراخ‌هایی روی سقف اولین مدل‌های خودرو برای تهویه داخلی ایجاد شد، اما بعداً طراحان چنین راه‌حل فناوری را کنار گذاشتند.

تا سال 1974، هیچ تکرار کننده ای در کامیون ها وجود نداشت. بعداً در نسخه‌های اصلاح‌شده، چراغ‌های راهنما زرد رنگ روی بال‌های خودرو قرار گرفتند.

برای اهداف غیرنظامی، یک شیشه جلو یک تکه در کابین ZIL نصب شد. در نسخه نظامی کامیون، شیشه جلو از دو نیمه هم اندازه تشکیل شده بود.

بسته به تغییر، دو نوع روکش توری در قسمت بیرونی کابین وجود داشت:

1. شیارهای کوچک برای مجرای هوا. چراغ‌های جلو در پایین کابین بالای سپر نصب می‌شوند.
2. چراغ های جلو در بالای جلوپنجره قرار دارند. برای خنک کردن رادیاتور، سوراخ های بزرگی در جلوی کابین ایجاد شد.

کامیون دارای یک سکوی جانبی ساخته شده از چوب برای تقویت استطراحی، یک تقویت کننده فلزی نیز نصب شده است. پلت فرم استاندارد از دو طرف در دو طرف ماشین تشکیل شده بود. سه طرف در نسخه توسعه یافته 130GU ساخته شده است. برای نگهداری ابزارهایی که در صورت خرابی دستگاه به کار می‌آیند، مکانی در کابین زیر زمین در نظر گرفته شد.

دامنه تکنیک

ما قبلا ظرفیت حمل ZIL-130 را تعیین کرده ایم. به چه منظور آزاد شدند؟ چنین کامیون های کوچک تناژ (حداکثر بار مجاز 6 تن است) در اقتصاد ملی بسیار مفید بودند. یکی از اصلاحات دستگاه اتوبوس هایی با نام تجاری تاجیکستان، مخازن حمل بار مایع، کامیون های کمپرسی برای تحویل شن و ماسه و همچنین وسایل نقلیه فنی سیار تولید می کند. برای اطفای حریق، ماشین های آتش نشانی مجهز به مخزن آب، شیلنگ های آتش نشانی و پمپ های پمپاژ آب از مخزن از خط مونتاژ خارج شدند.

نسخه ارتش ویژه کامیون ZIL-130E برای نیروهای مسلح ساخته شد. تجهیزات چنین دستگاهی علاوه بر این شامل قوطی های با ظرفیت زیاد، مجموعه ای از ابزارها، کلاه هایی برای پوشاندن چراغ های جلوی خودرو در تاریکی بود. کامیون ها نیز با یک جانبی ساخته می شدند و ارتفاع سایبان افزایش می یافت. در قسمت سمت راست در برخی مدل ها یک مخزن سوخت اضافی نصب شده بود که برای 170 لیتر بنزین طراحی شده است.

ارتقای کامیون

برای چندین سال تولید خودروی ZIL-130طراحان 3 به روز رسانی در مقیاس بزرگ انجام دادند که پس از آن نام مدل تغییر کرد. اولین نوسازی در سال 1966 با موفقیت به پایان رسید. سپس کامیون به روز شده ZIL-130-66 نامیده شد. دومی 10 سال بعد اتفاق افتاد. نام به ZIL-130-76 تغییر یافت. آخرین ارتقاء عمده در سال 1984 انجام شد. سپس نام مدل برای ZIL-130-80 تغییر یافت.

در طول اولین نوسازی، امکان افزایش منبع واحدهای اصلی خودرو تا 200 هزار کیلومتر قبل از اولین تعمیرات اساسی وجود داشت. مهندسان همچنین قدرت واحد قدرت را افزایش دادند.