Toyota Town Ace ("Toyota Town Ice"): توضیحات، عکس، مشخصات

2024 نویسنده: Erin Ralphs | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-19 15:08

Toyota Town Ice چیزی بیش از یک خانواده مینی ون است. این "مرد کوتاه قد" تاریخ غنی خود را دارد و در واقع یک سیستم حمل و نقل کامل است. این برای موارد بسیاری طراحی شده است: از حمل و نقل مسافر و سفرهای طولانی مدت با کل خانواده تا حمل و نقل بار کوچک و موارد دیگر. اما در واقع، این یک خودروی کلاس مینی ون فول سایز است که بر روی ساختار قاب ساخته شده و در ژاپن برای بازار داخلی از اواخر دهه 70 تا اواسط دهه 90 قرن گذشته تولید شده است.

تاریخچه ظاهر مدل

تویوتا برای اولین بار "Town Ice" را در اکتبر 1976 به عموم مردم نشان داد. دو سال بعد، نسخه مدرن و راحت تر مینی ون هفت نفره عرضه شد. کلمه اضافی "Ace" (آس در انگلیسی) در نام ماشین به ارث رسیده از یک کامیون جمع و جور تولید شده در دهه 50 و 60 قرن گذشته. این کامیون ToyoAce نام داشت.

یکی از ویژگی های متمایز "ToyoIce" قابلیت اطمینان بالا و توانایی خوب در میان کانتری بود که توسط مینی ون نیز به ارث رسیده بود.

اولین تغییرات

اولین بازسازی "Town Ice" در سال 1985 ساخته شد. سپس نور یک بدنه جدید مدل CR30 را دید. اما در این نسخه ماشینفقط تا سال 1993 تولید شد، زمانی که دوباره طراحی شد.

مدل بدنه جدید شاخص CR31 را دریافت کرد. این تنوع حتی کمتر زندگی کرد - فقط 3 سال و پس از آن متوقف شد. Ice خوب قدیمی با Toyota Town Ice Noah و Toyota Voxy جایگزین شد.

ویژگی های ساختار مینی ون

این خودرو با این واقعیت متمایز می شود که ویژگی های طراحی آن شبیه به تعداد زیادی از SUV ها است. اساس این خودرو فریمی بود که مستقیماً در بدنه ادغام شده بود. نوع قاب استفاده شده - نردبان.

این طراحی دارای مزایای زیادی است: این سفت شدن بدنه و افزایش سطح ایمنی در تصادفات و وزن کل سازه برای ایجاد مرکز ثقل پایین است. مزیت دوم نه تنها باعث افزایش توانایی عبور از کشور می شود، بلکه باعث بهبود کنترل در هنگام پیچیدن نیز می شود. همچنین شایان ذکر است که دو نسخه از این خودرو وجود داشت - دیفرانسیل عقب و تمام چرخ متحرک.

موتور

یکی دیگر از ویژگی های سازه محل قرارگیری موتور بود. «تاون آیس» به طور انحصاری با طرح موتور وسط تولید شد که دسترسی به موتور را کمی دشوارتر می کرد. برای سرویس دهی به آن لازم بود دریچه مخصوصی باز شود که در کابین زیر صندلی سرنشین جلو قرار داشت. یک نکته منفی کوچک نیز این بود که به دلیل فضای محدود زیر بدنه، امکان قرار دادن واحد بزرگ و بر این اساس قدرتمندتر وجود نداشت.

اما این موضوع را متوقف نکرد، زیرا کل خط موتورها کاملاً اجازه می دهد تا با هر کاری کاملاً کنار بیایند: از سفرهای نسبتاً سریع در جاده های آسفالت شده تا لحظاتی که مجبور بودید در هر زمین دشواری قدم بزنید. «تاون آیس» به دو خط موتور (بنزینی و دیزلی) با حجم 1.8 تا 2.2 لیتر مجهز شد. موتورهای دیزلی نیز به نوبه خود می توانند دارای یک توربوشارژر برای افزایش راندمان باشند.

انتقال

صرف نظر از اینکه خودرو به چه موتوری مجهز شده بود، امکان ملاقات با گیربکس پنج سرعته دستی یا اتوماتیک وجود داشت. این نسخه های تمام چرخ متحرک مینی ون بود که در بین مردم محبوبیت خاصی داشت، زیرا سیستم مورد استفاده در آن، که امکان توزیع گشتاور بین محورها را فراهم می کند، به هیچ وجه با آنچه در SUV های "واقعی" استفاده می شود، متفاوت نیست. سوزوکی اسکودو و ایسازو تروپر.

اصلاح تمام چرخ محرک مجهز به جعبه انتقال است که به محور جلوی Town Ice اجازه می دهد تا به صورت پاره وقت متصل شود، به این معنی که هیچ دیفرانسیل مرکزی در جعبه انتقال دنده پایین وجود ندارد. به لطف این سیستم، می‌توانید در جاده‌های صاف با دیفرانسیل عقب رانندگی کنید، و فول درایو را فقط در مناطقی با ترافیک سخت وصل کنید و با سرعت حداکثر 50 کیلومتر در ساعت روی سطوحی که امکان لغزش چرخ‌ها را فراهم می‌کنند، استفاده کنید.. بنابراین برای صرفه جویی در مصرف سوخت روی توپی های چرخ های جلو به اصطلاح "هاب" وجود داشت، یعنی کوپلینگ.دویدن رایگان برای روشن کردن 4WD، لازم بود که "هاب ها" را به صورت دستی به یک موقعیت خاص تبدیل کنید و سپس حالت مناسب عملکرد جعبه انتقال را انتخاب کنید.

راحتی خودرو

مینی ون در پیکربندی بار و مسافر تولید شد. دومی دارای یک فضای داخلی مناسب و طیف گسترده ای از گزینه ها بود که برای فراهم کردن محیطی راحت برای مسافران در نظر گرفته شده بود. در "Town Ice" (بعداً در "Town Ice Noah") یک سالن تغییر شکل با صندلی های چیده شده در سه ردیف و یک سیستم تهویه مطبوع دو مداره همراه با دو بخاری وجود داشت که امکان استفاده جداگانه از آنها را برای کابین فراهم می کرد. و برای کابین در پیکربندی‌های مختلف، انواع دریچه‌ها وجود داشت: از 2 پشت بام ماه در یک ردیف تا 6 سیستم پیچیده SkyRoof.

همچنین فضای داخلی مینی ون به پرده هایی با پیشرانه های دستی یا برقی مجهز شده بود و با این وسیله امکان جداسازی قسمت میانی کابین از پشت برای راحتی مسافران وجود داشت. با اضافه هزینه ناچیز امکان نصب یخچال در جلوی کابین که مستقیماً در سیستم تهویه مطبوع خودرو تعبیه شده بود.

تعلیق خودرو

علاوه بر فضای داخلی، امکان مراقبت از راحتی عمومی نیز وجود داشت. به عنوان مثال کمک فنرهای ویژه با سفتی متغیر که به صورت الکترونیکی تنظیم می شدند، به سفارش تولید و نصب می شدند. این سیستم در دو نوع وجود داشت: با یک اصلاح ارزان‌تر، به طور خودکار سفتی کمک فنرها را بر اساس تعدادی پارامتر تنظیم می‌کرد، اما در نوع گران‌تر.پیکربندی، تنظیم سفتی به صورت دستی از کابین امکان پذیر بود.

مزیت بی‌تردید Town Ice که عکس‌های آن همچنان در حجم زیاد در اینترنت در حال چرخش است، مصرف سوخت نسبتاً پایین به دلیل حجم موتور کوچک و سیستم‌های خاصی بود که امکان کاهش مصرف را فراهم می‌کرد. میانگین ها از 8 تا 11 لیتر در هر "صد" حتی در نسخه هایی با موتورهای بنزینی متغیر بود. البته، نیازی به صحبت در مورد دینامیک بالا نیست، زیرا حداکثر سرعت "کودک" تنها 135 کیلومتر در ساعت است، اما در عین حال او در جاده با سرعت 100-105 کیلومتر در ساعت بسیار مطمئن است.

البته ایرادات جزئی هم وجود داشت: با وجود تمرکز روی راحتی، هنگام رانندگی با سرعت بالا در کابین کاملاً پر سر و صدا است. همچنین شایان ذکر است که در تغییرات با موتور دیزل، در صورت عدم وجود بار روی محور عقب، دومی مستعد از دست دادن چسبندگی روی سطوح مرطوب و در نتیجه لغزش است. بسیاری از رانندگان از صندلی های ناخوشایند و وضعیت بدنی نامناسب شکایت داشتند که باعث کاهش دید مستقیم در جلوی سپر خودرو شده و پارک کردن را دشوار می کرد. اما تمام این کاستی ها در مقابل پس زمینه مزایای Town Ice به سادگی مورد توجه قرار نگرفت. نسخه‌های انفرادی خودرو همچنان صادقانه به صاحبان خود خدمت می‌کنند.